ร้อยกรองเรื่องศิษย์

ศิษย์

            รอยอาลัยในแววตาก่อนลาจาก  
ภาพเธอพรากพร่าเลือนเหมือนความฝัน

ยิ้มเธอเศร้าเคล้าน้ำตารอยจาบัล                       
ภาพวันนั้นยังตรึงจิตติดในใจ

            เธอเป็นเด็กเด็กสาวคราวแรกรุ่น          
งามละมุนแก้มชมพูดูแจ่มใส

ปากเอ่ยเอื้อน “ครูขาทำอย่างไร”                      
ขอคำไขพอหายข้องปองรักเรียน

            ทุกทุกวันเห็นเธอหมั่นอ่านหนังสือ      
คอยฝึกปรือขยันหมั่นอ่านเขียน

มีน้ำใจช่วยครูได้ไม่แวะเวียน                          
เธอพากเพียรเป็นเด็กดีมีน้ำใจ

            วันผ่านเคลื่อนเดือนล่วงดาวดวงน้อย  
ก็เลื่อนลอยลับตาพาจิตไหว

เห็นเธอบ้างห่างห่างจากคลองนัยน์                 
เธอห่างเหินหายไปจากคลองตา

            เธอขาดเรียนไปเที่ยวบ้างอย่างที่รู้        
คนเป็นครูคงตามคอยถามหา

ทั้งซักไซ้ไล่เลียงเธอเถียงมา                           
“จะถามมากทำไมหนาอย่ายุ่งเลย”

            วิญญาณครูจึงสะท้อนถอนสะอื้น        
ดาวตกพื้นแตกกระจายได้เฉลย

วันที่รู้เธอมาหาผิดกว่าเคย                               
อวบอ้วนเผยใจครูคว่ำช้ำกมล

            จึงอาลัยดาวดวงน้อยลอยลับแล้ว        
แก้วก่ำแก้วกี่ดวงที่ร่วงหล่น

สังคมแหลกแตกสลายใครทุกข์ทน                 
ศิษย์กี่คนจะเซ่นร่างสังคมนี้

                                                                                    “บงกชถวิล”